Van Letland naar Estland

Riga uit is 15 km stoplichten met een groene golf voor de auto's, niet voor bepakte fietsen. Maar geen dwaaltocht, zoals Riga in. Daarna 60km autobaan, onderbroken door een klein stukje parallelweg door wat stadjes. In het begin nam ik nog wel braaf elk aangegeven fietspad, maar je moet vaak de weg oversteken, of met een hele steile brug, of wachtend op een gaatje. Sommige fietspaden stoppen ook opeens, soms als je al een paar honderd meter de verkeerde kant opgaat en één keer zelfs met vangrails, alsof ik mijn fiets daar even overheen til. Dan liever de vluchtstrook. De route is mooi, dat wel. Door bos met af en toe een glimpje zee. De stadjes langs de kust in Noord-Letland hebben wel iets van een welvarende Amerikaanse suburb: brede weg met gras en bomen ernaast en losstaande flinke huizen. Na alle gedender om me heen is het laatste stukje naar de camping een verademing. En de plek is nog mooier, jammer dat ik er maar een uur van mag genieten, daarna lig ik in mijn tent naar het onweer en de plensregen te luisteren. Als het wat mindert ga ik met de etenstas naar de kampkeuken, ruim overdekt maar niet dicht en zonder tafel of stoel. Koken op gas en staand snijden, makkelijk hoor.
Vanochtend droog maar zeer dampig en bewolkt en windstil. Tent dus drijfnat ingepakt. Weer zo'n 40km snelweg. ik ben benieuwd of een betere kaart uitgemaakt zou hebben, maar het lijkt er op dat vanaf Riga maar één weg langs de kust naar het noorden gaat, met af en toe zijwegen die doodlopen op de zee. Vlak voor de grens kan ik van de snelweg af, weer door wat stadjes. Nog een laatste, en bijzonder, Lets ui-kerkje. De grens is hier niet eens een paaltje, alleen een bord met de snelheidsregels in Estland. Aan Estse kant hoef ik de snelweg niet meer op, de dorpen langs de kust zijn met een B-weg verbonden. Heerlijk rustig en met asfalt onder mijn wielen. Ook aan deze kant van de grens een bijzonder kerkje. Afdeling klein leed. Na de Letse onafhankelijkheidsoorlog (1918--1920) werd de Apostolisch orthodoxe gemeente in Treimani in tweeën gehakt, 1/3 met kerk in Letland, 2/3 zonder in Estland. De laatsten huurden zo hier en daar zalen voor hun diensten, maar in 1933 werd besloten weer een kerk te bouwen. Met dansavonden en teaparties werd geld ingezameld, en begin 1934 was er genoeg bij elkaar gedanst en gedronken om te beginnen met de fundering. In 1936 kreeg de gemeente pas toestemming voor een begraafplaats en een kapel en in 1940 was de kerk klaar. De religieuze regalia en ornamenten voor de kapel kregen ze van een broederkerk in Paldiski, in het noorden van Estland (wat deden hun Letse broeders en zusters vraag ik me dan af?). Op 4 augustus 1940 was eindelijk de eerste dienst. Ze zijn zuinig op hun kerkje, het was niet open, maar de begraafplaats lag er picobello bij.