Pechdag

.Het begint met een halflege voorband. Toch een afloper dus. De keuze tussen een nieuwe erin zetten of al pompend de tocht te vervolgen is snel gemaakt. Maar ... ik krijg de band er gewoon niet af. Met een gekneusde doe-het-zelversziel ga ik naar de dichtsbijzijnde fietsenmaker, 10km terug in Pärnu. Prima fietsenmaker, hij doet het meteen, ziet dat het ventiel er niet goed inzat, haalt toch met enige moeite (ha!) de band er af, kijkt zorgvuldig de binnenband na en constateert dat ie niet lek is. Toch maar een andere binnenband erop, en de achterband ook meteen weer op de ideale spanning. De moeite die hij heeft met het opzetten van de buitenband doet me vermoeden dat dit voor mij niet is weggelegd. Hoop dat ik nooit serieus lek rij. Fiets klaar, onderdelen worden uitgebreid bewonderd en gefotografeerd: de 14 versnellingen Rohloffnaaf, de riem, de oplader. Dan weer terug. Omdat ik het plan om het veer naar Muhu te nemen toch niet meer kan uitvoeren, blijf ik langs de kust de fietsroute volgen. Als je 20km over breed glad asfalt door het bos rijdt met sporadisch een auto dan word je zen. Je ziet een vogel, knikt eens naar een vlinder, leest de bordjes met de "tee"s en de "oja"s, schakelt incidenteel en laat de benen malen. En dan zie je iets wit-groens blikkeren (foto). Fatamorgana? Nee een echte orthodoxe kerk, zeer eenvoudig, bijna armoedig van binnen, verwarming uit de 19e eeuw, maar er staat iemand op een ladder de kaarsen van de kroonluchter aan te steken voor de mis van vandaag. Wie komt er en waar vandaan?
Naar het noorden toe wordt het landschap wel iets opener, het blijft heel erg rustig, ook met verwijzingen naar campings, blokhutten, of bedden. De VVV in Töstamaa is dicht. Hopen dat de "wilde" campsite (compost toilet, zeebad) die ik op het web vond, bestaat. Ik ben al veel websites zonder realisaties tegengekomen onderweg. Maar oo de aangegeven plek zie ik banken, een plaats voor een kampvuur en een huisje. Dat moet het zijn. Prachtig aan zee gelegen. Het waait alleen flink, maar er is geen beschut plekje, dus ik zet mijn grondplastic goed vast en begin aan de tent. Dat gaat mis! Bij de tweede stok klapt de tent om en ik vermoed een stokbreuk. Ik hoop nog even, maar nee, dit is niet goed. Ik trek mijn tent achter een heuvel, en peuter voorzichtig de kapotte stok eruit. Eén deel gebroken, zelfs helemaal in elkaar gedraaid is en 1 gescheurde buis. Ik heb 1 reserve deel en 1 huls. Uiteindelijk staat er toch een gehandicapte tent in de wind te klapperen, de achterkant zwaar onder druk van de wind. Dan is het half zes en tijd voor een bad. Helaas zit de zee ook aan deze kust vol algen. Het verfrist, maar je moet je wel schoon plukken. Voor het avondeten neem ik maar de noodvoorraad, alleen water koken en niet afwassen; het lijkt me er wel de dag voor.
De plek blijft prachtig, net als de zonsondergang.